by رهبر مبارز کوبا که تونست انقلاب این کشور رو به ثمر برسونه، در واپسین ساعات روز گذشته چشم از جهان فرو بست. این خبر به وسیله رائول کاسترو داداش اون مرحوم اعلام شده.
مبارز فقید کوبایی، در سال ۲۰۰۸ میلادی از قدرت کنار رفت و بعد از نیم قرن حکم رانی به این جزیره، سکان هدایت کشور رو به کس دیگه ای واگذار کرد.
اون در ماه های گذشته کمتر جلوی دوربینا ظاهر می شد و به خاطر همین، رسانه ها شائبه مرگش رو مطرح می کردن.
یکی از آخرین دفعاتی که ایشون در جمع ظاهر شد، وقتی بود که گروهی ونزوئلایی واسه بازدید از کوبا به این سرزمین سفر کرده بودن. این ماجرا قبل از دیدار رائول کاسترو با باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا روی داد؛ ملاقاتی که از سال ۱۹۵۶ به بعد، مثل اون اتفاق نیفتاده بود.
در سال ۱۹۵۵ میلادی بعد از حمله ناموفق به پادگان نظامی مونکادا در شهر سانتیاگو، کاسترو به شهر مکزیکو سیتی فرار کرد و در اون جا گروه مبارزی ۸۲ نفره رو به وجود آورد. بد نیس بدونین که «چه گوارا» هم در همین گروه قرار داشت. بعد از ماه ها برنامه ریزی و کشیدن نقشه، اونا سال بعد از اون ماجرا، سوار قایق گرانما شدن و خودشون رو به ساحل «لاس کلوراداس» واقع در جنوب کوبا رساندند.
اونا در رشته کوه سیرا مائسترا – محل مقابله با نیروهای رئیس جمهور وقت «فولخنثیو باتیستا» – کمین کردن. بعد از چند سال تلاش، اونا موفق شدن کنترل هاوانا رو به دست گرفته و تشکیل یه دولت سوسیالیستی رو اعلام کنن. بخشی از سخنان کاسترو در اون زمان رو با همدیگه می خونیم:
“ما به ثروت پشت کرده و خود رو فدای کشورمون می کنیم و انقلابی که هزاران دشمن داخلی و خارجی داره رو حفظ انجام میدی. مشکلات زیادی پیش روی ما هستن. بعضی وقتا خود ما با پیش داوریا و بی حوصلگیا، مانعی واسه به ثمر رسیدن این انقلاب میشیم.”
هدف آمریکا این بود که ایشون رو در سالای اول حکومتش، از قدرت کنار بزنه و واسه رسیدن به اون، تلاشای زیادی انجام داد. از اون جمله میشه به فاجعه عملیات خلیج خوکا در سال ۱۹۶۱ میلادی اشاره کرد که به همکاری کوبا با اتحاد جماهیر شوروی منتهی شد.
با این حال، کاسترو تونست موقعیتش رو حفظ کنه و روز به روز قدرتش رو زیاد کنه.
تحریما و محدودیتای اقتصادی آمریکا علیه کوبا هم نتونست پایه های حکومت ایشون رو سست کنه.
با طولانی شدن دوران جنگ سرد، کاسترو موقعیت خود رو به عنوان تنها دولت کمونیستی در غرب اثبات کرد.
اون در سال ۱۹۶۲ اجازه مستقر شدن موشکای شوروی در خاک کوبا رو صادر کرد و باعث شد که تنشای زیادی میان دو ابر قدرت جهان به وجود بیاد.
در آخر، تنشای به وجود اومده با دادن تعهدی از طرف آمریکا مبنی بر متوقف کردن تلاشا واسه براندازی حکومت کوبا، کمی کم شد.
با در نظر گرفتن این توافق، شوروی موشکای خود رو از کشور کاسترو بیرون کشید و آمریکا هم تاسیسات موشکی مخفی خود رو از کشور ترکیه خارج کرد.
حکومت فیدل کاسترو از دیگر دولتای انقلابی منطقه آمریکای لاتین و نقاط دیگه جهان هم پشتیبانی می کرد.
اون در سال ۱۹۷۵ میلادی نیروهای خود رو به کشور آنگولا فرستاد. این جور اقدامات باعث شد که آمریکا در سال ۱۹۸۲، کوبا رو در لیست کشورای حامی تروریسم بذاره؛ موضوعی که تازگیا حل شده.
بر خلاف دادن وعده های زیاد، فیدل کاسترو تونست فقط به بخشی از وعده های خود بکنه. در حکومت ایشون، موارد زیادی از مشکل حقوق بشر مانند نبود آزادی بیان دیده می شد.
شرایط اقتصادی هم خیلی مناسب نبود و اندازه فقر زیاد شد.
فیدل کاسترو نماد و الگوی دیگه کشورای آمریکای لاتین به حساب می رفت. هوگو چاوز رئیس جمهور ونزوئلا و ایو مورالس رئیس جمهور بولیوی، از جمله کسایی بودن که تلاش داشتن راه ایشون رو ادامه.
اون به دلیل مریضی قدرت رو موقتا به برادرش واگذار کرد.
دو سال بعد این انتقال شکل دائمی به خود گرفت و اینطوری، دوران حکومت فیدل کاسترو تموم شد.
با این که شایعات زیادی دور و بر مرگ ایشون وجود داشت، اما تصاویر منتشر شده، رهبر قبلی کوبا رو سرحال نشون می دادن. در هر صورت، فیدل کاسترو روز گذشته در سن ۹۰ سالگی درگذشت.
